13 aug (woe): Klausenpas

Na een korte wandeling door een toen nog lekker fris Schwanden, reisden we met de eerste trein van 8:59 naar Linthal. We hadden 11 minuten overstaptijd voor de bus naar de Klausenpas (in kanton Uri). Gelukkig gaf onze Glarnercard ook gratis toegang tot deze bus, die voor deze bestemming ook een flink stuk door het kanton Uri rijdt.
Er zaten al veel mensen in de bus en ik nam het laatste plekje op de achterste bank, Maarten ging op mijn zitkussentje voor mij op de grond zitten.
Ik kwam na een tijdje in gesprek met de man naast mij. Hij was met zijn vriend op dagtocht. Mijn buurman kwam uit Bern en zijn vriend uit Solothurn. Ze hadden deze dagtocht samen al ruim van tevoren goedkoop geboekt voor 21 Frank. Mijn buurman was 74, de ander leek ook zo oud. We kwamen ze later nog geregeld op de wandeling tegen. De buschauffeur vertelde wetenswaardigheden in het Zwitsers Duits en mijn buurman vertaalde het voor mij. Bijvoorbeeld dat er in een dorpje maar twee kinderen wonen en dat er toch een onderwijzer was gevonden. 

Rond 10:30 waren we boven bij de pas. Het was er iets koeler maar we zochten in het cafeetje aldaar toch maar een plekje in de schaduw en namen een kopje cappuccino, weer 5 Frank per kopje. 

Van mijn buurman hadden we hun wandelplan al gehoord: langs het gletschermeer naar de Fisetenpas. Vanaf daar zou je met een kabelbaan naar beneden kunnen en dan was de bushalte vlakbij. Dat leek ons ook een goed plan, ook Komoot gaf het aan als een gemiddeld zware wandeling. 

Halverwege was er een eenvoudig restaurantje waar we de twee mannen en nog andere medereizigers van de bus zagen. Ik had inmiddels pijn onder mijn rechter grote teen. Mijn bus-buurman kwam een praatje maken en raadde ons aan om vanaf hier de grote weg te nemen. Deze leidde ook tot de bovenkant van de lift. Deze wandeling was een stuk eenvoudiger. De andere had stukken met ketting, was steil en zwaar. Vooral in verband met mijn teen leek me dit een goed plan en ook Maarten vond het een goed alternatief. Het was heel prettig om nu deze brede makkelijke weg te kunnen lopen en ondertussen om ons heen te kijken. Dat kon niet bij het paadje tot nog toe. Dan heb je je ogen continu op het paadje gericht. 

Het laatste stuk was vrij steil omhoog en erg warm, dat viel nog wel even tegen. Gelukkig ging deze kabelbaan regelmatig naar beneden en konden we in stappen bij twee anderen. Beneden betaalden wij 12 Frank per persoon en hadden we nog ruim een uur over. We gingen binnen bij een kaas- en zuivelwinkel die ook een lange tafel had om lekker aan te zitten. We kochten elk een halve literfles Schorle en een klein stukje kaas van Frank 2,35. Dat was eigenlijk bedoeld voor onder de grill, maar wij vonden het lekker en het was zout, dat konden wij goed gebruiken. 

Met de bus van iets over 5 terug naar Linthal. Gelukkig kon iedereen zitten. En daarna met de trein naar Schwanden. Nog wat boodschappen gedaan en om 6:30 gegeten.